'' Between black and white ''

Ζεις στη σκιά σκιά που διυλίζει σκοτάδια στην άκρη της νύχτας χωρίς προορισμό. Μυρίζεις αγρύπνια την ώρα που μόνο μια κουρτίνα ανεμίζει ελευθερία. Σε ακουμπά !!! Δένεις κόμπους σε σχοινιά αξόδευτης λύπης με μόνη έννοια να μην δεθεί κι απόψε ψυχή γυμνή που ξέμεινε από άγνοια σε αποβάθρες συναισθημάτων. Πια έγινε συνήθεια η πτήση σαν ταξίδι αξεκίνητο στη χώρα αβέβαιης αναπόλησης, στη μακρινή γωνία της καρδιάς που ευάλωτη αντιστέκεται σαν την σφυροκοπούν μνήμες ανοικοδομώντας τη μέρα μια νέα ανάμνηση, που έπαψε να σχηματίζεται στα περιγράμματα της απουσίας.

Να κρεμαστώ στην αστραπή να γίνω λάμψη στα οροπέδια της σκέψης και μετά ν’ αφήσω τον χρόνο να εισχωρήσει στην χαραμάδα της λήθης διαβάζοντας μόνο πυξίδες και χάρτες στο φως των βλεμμάτων. Να διαγράψω με μια γραμμή όσα γράφτηκαν στη σκοτεινιά των ματιών εκεί που καυτό ρέει το δάκρυ προσπαθώντας να αφοριστεί η λύπη στα ταξίδια του πόνου στους λιμενισμούς της θλίψης. Αλλά εκεί που ξυπνούν άνεμοι πάλι λιωμένες αισθήσεις αγρυπνούν επαναφέροντας λάμψεις…

Φτάσαμε... ως το τελευταίο όριο αποδόμησης μιας ηθικής εκτροπής των πάντων... Ποιος θα υψώσει το λάβαρο των πυρήνων μιας ανθρωποκεντρικής αξίωσης, προβάλλοντας την αρετή και το ήθος; Ποιος θα σαρκώσει συνειδητά τον λόγο, εξοστρακίζοντας συνειδητά την ευτέλεια; Ποιος θα υποταχθεί στη βούληση του κάλλους και του ωραίου, περνώντας μέσα από το φως; Ποιος θα εποπτεύσει την ιδεατή αντίληψη μιας ουσιαστικής κάθαρσης, παρακάμπτοντας την ασημαντότητα για χάρη της σημαντικότητας κοινών προορισμών; Ποιος θα απαλλάξει μιαν ανάλγητη εξουσία, αποποιούμενος αξιώματα για χάρη του «ανθρώπου»;

Έμεινα με τους λίγους με εκείνους που αναπολούσαν το ουράνιο παρελθόν και εξιστορούσαν το ουράνιο μέλλον τροχίζοντας αντοχές και δάκρυα σε σιωπές απρόβλεπτες σε αντανακλάσεις φυλαγμένων λέξεων σε αρώματα κρυφών αποχαιρετισμών.

Μη φοβάσαι που φοβάσαι
φίλος με τον πόνο να' σαι
πάντα έχει η ζωή κάτι πιο βαθύ να πει
και ο φόβος και ο πόνος είναι δυο σοφοί.

'' Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει ........ ''

'' Ερειπωμένα σπίτια που εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους παραμένουν «αγέρωχα» -αν και ταλαιπωρημένα από το χρόνο και τις κακουχίες- μέσα σε δάση ή μικρά επαρχιακά χωριά. Βασικό χαρακτηριστικό τους η ανθρώπινη εγκατάλειψη αλλά και η εισβολή νέων «κατοίκων». Μια διφορούμενη ατμόσφαιρα επικρατεί εκεί μέσα: Τα μελαγχολικά πνεύματα των τελευταίων κατοίκων παραμένουν στις δομές μαζί με τα εγκαταλειμμένα είδη οικιακής χρήσης, ακόμα και αν οι χώροι των σπιτιών έχουν πλέον καταληφθεί νέους… παράξενους θορύβους: Ένα θρόισμα στη γωνία, ήσυχα βήματα κάτω από το πάτωμα, τριξίματα, σκιές και γρήγορες κινήσεις. Όχι δεν πρόκειται για φαντάσματα! Ποντίκια, σκίουροι, αλεπούδες, σκυλιά και ασβοί, καθώς και πολλά είδη πουλιών ζουν στις γωνίες και στις σχισμές του δαπέδου…''